zondag 2 september 2012

Van Supersport naar Minisport – NK Stadskanaal

Waar veel coureurs na hun race carrière kiezen voor de motorcross, kiest oud Dutch Supersport coureur Martin Domburg voor de Minibike motorsport. Een razendsnelle vorm van motorsport die tot op heden in zijn ogen te weinig aandacht heeft gekregen. Daarom verteld Martin in een Column over zijn overstap van de snelle Supersport naar de minibikes.

 


 

De afgelopen maanden kreeg ik veel de vraag waarom ik nu in hemelsnaam heb gekozen voor de minibike en of ik er wel een kick van zou kunnen krijgen. Ik snap die vraag heel goed want dat heb ik mezelf ook heel lang afgevraagd. Ik geef zelf al een paar jaar les bij de junioren samen met Marco van Houtum. Vorig jaar kreeg ik de mogelijkheid om de pocketbike zelf eens uit te proberen, mijn eerste indruk hiervan was heel vreemd. Hoe kan zoiets klein zo bloedsnel zijn? Waarop ik reageerde dat ik na mijn carrière mezelf wel op zo’n fietsje rond zie rijden…. Hoe gaat de gezegde ook al weer? Juist ja, belofte maakt schuld.

 

Drie weken geleden heb ik bij Mabo Tuning mijn 18pk sterke DM Factory R Midibike in ontvangst mogen nemen. Een mooi stukje techniek wat zeker niet onderdoet voor een wegracer. De kleine motor weegt rond de 20 kilo en heeft de opbouw van een GP motor. Maar nog steeds bleven de twee grote vragen aan me knagen: Hou ik het wel vol en geeft het me de kick die ik wil…..

Zondag 26 augustus kon ik een shake-down doen op Stadskanaal. Hier kon ik maar een paar sessies rijden vanwege het slecht weer echter de eerste ronde waren om nooit meer te vergeten. Als een zak aardappelen zat ik opgevouwen op een 50 cm hoog motortje om mezelf met ruim 70 km/h de eerste bocht in te sturen. Vreselijk wat een snelheid, het voelde alsof ik met 140 km/h de stekkenwal in Assen door moest. Ook de snelle opvolging van de bochten geven je geen moment rust en ik bevond mezelf in een lange roes van optimale concentratie. Niet normaal wat een aanslag op je reactievermogen is zo’n kartbaan. Door de goede ondersteuning van Team Gelderland ter plaatse wist ik snel vrienden te worden met de kleine pocketbike en ging het steeds sneller en leuker worden. De houding op de minibike is een geval apart, je moet je enkels echt omvouwen zodat ze plat tegen de kuip staan. Dat blijkt nog moeilijker te zijn dan je zou denken, en pijnlijker.

 

Ik was klaar voor mijn vuurdoop op 1 september in Stadskanaal tijdens de NK Minibikes. Aandachtspunten voor mezelf dit weekend zijn de houding en het verzitten zodat ik platter door de bocht kon gaan. Dan vertellen de toppers uit het NK even doodleuk dat ze als ze echt snel rond rijden met zowel het voorwiel als het achterwiel glijden…….. Als ik dat met de Supersport zou doen……slik.

 

Zaterdag 1 september, mooi zonnig weer en ik ken nog weinig zenuwen maar vind het wel spannend. Omdat ik beginnend ben heb ik mezelf voor maar zestig euro ingeschreven voor de Senior plus klasse. Volwassen hobbyisten die voor hun plezier racen. De minibike kent vier categorieën rijders: Jeugd en aanstormende Rossi’s in de Junioren, de volwassen plezier racers in de Senioren, de Puristen in de Zelfbouw klasse en de echt snelle rijders en aanstormend talent in de koningsklasse Open 40/50. De dag bestaat uit vijf manches: vrije training, twee kwalificaties en twee races.

 

Sta je dan met je goede gedrag, een krachtbron met een power/gewicht verhouding van 1:1 en een overenthousiaste ADHD-er klaar om losgelaten te worden…..

 

De eerste vrije training was er een om meteen in te lijsten. Ik begon meteen goed door het hele veld in te halen. Whaha hier ben ik dan!!! Mijn euforie duurde niet lang want al snel werd ik ingehaald en van de 9 deelnemers sloot ik de training als zesde af met een tijd van 30.6 seconde. Ik word begeleid door een groep vrienden die me echt de juiste kant op hielpen. Voor de eerste kwalificatie werd door hun gekozen om een groter achter tandwiel te monteren. Dit hielp in de kwalificatie aanzienlijk waardoor ik snel in een mooi ritme wist te komen en mezelf naar een derde tijd wist te rijden met een tijd van 29.9 seconde. Voor de tweede kwalificatie hebben we nog een tandje groter gemonteerd en ook hiermee wist ik mijn tijd te verbeteren met een paar tiende en veroverde ik wederom de derde plaats op 0.4 seconde verschil met de pole.

 

Dan de races… dat bleek toch even een ander verhaal want hoe start je nu met zon klein vliegje. Omdat het een baan is waar inhalen moeilijk is hebben we nog een tandje extra gemonteerd zodat ik bij de start de kop zou kunnen pakken. Dan kon ik de rest wel voor blijven. Maar dan moet je wel goed weg zijn….

 

Daar sta je dan, aan de start van je allereerste race op een minibike. Word het de linker voet op de step of de rechter… of zetten we de beide voeten op de grond om af te zetten…… SHIT RUK!!!! Het licht was al uit SLAAPKOP GAS OP DAT DING!!!! Als vierde stuurde ik de eerste bocht in en ik voelde een adrenaline rush komen die ik al een lange tijd niet meer had gehad. Ik kon de groep volgen en gretig bleef ik er achter. Verdomd, ze gaan echt hard rond, maar dit ga ik redden dacht ik in mezelf hardop. Totdat ik in de derde ronde mijn eerste inhaal actie wilde maken. Slechte keuze want de achterkant kwam omhoog en brak volledig weg waardoor ik met man en macht kon voorkomen dat de eerste race zou eindigen in het gras. Omdraaien en volgas door achter de kop aan, en een ronde later ervaarde ik mijn eerste echte kick. In de snelle eerste bocht begon het motortje te driften, gaaffff!!!!! Dat was leuk. Dit bouwde ik uit en ik liep wat op de groep in. Maar helaas kan driften ook te ver gaan en een ronde later kreeg ik mijn eerste bijna highsider. Jammer want nu ging ik teveel fouten maken en werd het gat met de kop te groot om bij te trekken. Wel ervaarde ik hoe het is om te glijden met de achterkant en ook met de voorkant. De vierde bocht is een dubbele linker en bij insturen voelde ik de voorkant wegglijden. Op de supersport zouden dan alle alarmbellen afgaan, maar nu niet. Volledige controle in het frame gaf me het vertrouwen om te laten glijden en als vanzelf vind de minibike zijn lijn terug en vervolgde ik mijn weg. Als 4e finishte ik flink uitgeput mijn eerste race. Man wat een indrukken en wat een ervaring.

 

Voor de tweede manche koos ik weer voor een tandje minder voor meer rust in het frame. De race is lang en vermoeiend en de motor was erg giftig in de eerste race. Wat meer rust in het frame zou ervoor moeten zorgen dat ik de race wat langer vol kon houden.

 

De start van de tweede race was echt goed, ik moest als vierde starten en kon deze positie vast houden. Ik zat de kopgroep op de hielen en was bezig om mijn eerste inhaal actie te plannen. In de derde ronde zag ik een gaatje in de inmiddels door mijzelf omgedoopte glijbocht. Ik stuurde de motor aan de binnenkant maar verremde mezelf compleet. Ik zette de achterrem bij en kon zo toch de exit blokkeren en de derde positie overnemen. Nu het gas erop en rap wat!!! Mijn euforie duurde niet lang helaas. In de bocht voor start finish zit een chicane waarin ik te hard aan de voorrem trok. Mijn achterkant brak weg en een speedwhobble stuurde me rechtdoor richting de bandenstapel. Met veel moeite wist ik deze te ontwijken en stuurde ik terug de baan op. Helaas was ik de derde plek kwijt en mijn belager was al in de eerste bocht. Ik vermande mezelf en ging er achter aan. Ik kwam in een fijne roes waarin ronde na ronde alles leek te kloppen en al glijdend reed ik het gat steeds iets verder dicht. Helaas kon ik het gat niet ver genoeg dichten dat ik een aanval op het podium kon maken en finishte ik zeer tevreden op de vierde positie met wederom een klein verschil op de kop.


Een mooie afsluiter van een erg mooie dag waarin ik een duidelijke conclusie kan trekken over de minibike motorsport: DIT IS GAAF. Nee, het geeft niet zo’n kick als het racen op een supersport of Superbike en nee het is fysiek lang niet zo zwaar. Maar de funfactor is enorm hoog, en de snelheid is spectaculair hoog. Ik heb me de broek omlaag gelachen en heel veel plezier gehad. Ook het feit dat je het hele jaar kan rijden en de kosten relatief laag zijn maakt het even leuk als racen op een grote motor. Ik heb mijn conclusie getrokken en ik ga hier zeker mee door. De volgende keer is op 28/29 september op het Juniortrack Assen. Ik kan al niet wachten.

Ik wil mijn speciale dank uiten aan de Familie van Hees, familie van Houtum, Familie van Rixtel, Maarten Hendrikx en Barry Wassink voor hun hulp en support deze dag.

Groetjes Martin #95

Hier volgt een kleine selectie aan foto's met dank aan Hanne van Hees. Voor meer foto's kunt u terecht in het fotoboek op www.domburg-racing.nl






Geen opmerkingen:

Een reactie posten